” De zorg heeft een loodgietersprobleem.” Dat zei Lucien Engelen in zijn openingsspeech van de SANAsummit 2024.

“Als het water door de muren lekt gaan we dweilen. Maar we verzuimen in de kelder de kraan eerst dicht te draaien. We ondernemen in de zorg pas actie als het probleem zich voordoet, en doen vervolgens aan symptoombestrijding.

We moeten dus oog krijgen voor preventie, maar dat is meer dan een work out in de sportschool of een appel bij het ontbijt. Dat weten alle sprekers op deze SanaSummit, omdat zij zeer actief zijn met telebegeleiding, maar zij weten ook dat innovatie in de zorg traag gaat.

Innovatie doorloopt doorgaans de Gartner Hype Cycle. Eerst is er een hype, iedereen enthousiast, daarna moet er wet- en regelgeving komen, en vervolgens komt het heel langzaam in de praktijk terecht. Voor vernieuwende denkers is dat slome proces vaak een desillusie. Terwijl de technologiewereld zich onvermoeibaar door ontwikkelt, alles met elkaar verbindt én zich steeds meer met de zorg bemoeit.

In je AirPods een gehoorapparaat functie dat overig geluid wegfiltert als je iemand aankijkt. Een sensor in de toiletpot die een analyse van je urine maakt. Of je nu een blaasontsteking hebt of gedehydreerd bent, je ontdekt het terwijl je plast. Ondertussen werkt Apple aan een horloge dat naast ECG en saturatie, ook bloeddruk en glucosewaarde kan meten en slaapapneus kan detecteren. We gaan dus naar een tijdperk waarin de patiënt meer informatie over zijn gezondheidsstatus heeft dan zorgprofessionals en continu verbonden is met allerlei technologie.

We denken bij de patient journey nog steeds aan een bezoek aan de dokter. Maar hoe centraal moet dat “patiënt zijn” eigenlijk staan in het leven van mensen? In een jaar zitten 8.765 uren. Hoeveel tijd daarvan brengt hij door in de spreekkamer? We zouden patient journey als begrip daarom los moeten laten. Gaan denken in termen als ‘life journey’ waarin we als zorgprofessionals af en toe ingrijpen, op het juiste moment. Dat kan zijn als een exacerbatie dreigt bij #hartfalen, maar ook een persoonlijk voedingsprofiel twintig jaar eerder waardoor de kans op hartfalen überhaupt kleiner wordt.